«Կան անհատականություններ, որ ծնվում են ազգի հավաքական ուժից, բարոյականությունից, բնազդից, ոգուց»: Այդպիսին էր Վազգենը: Նրա նմանները չեն մոռացվում: Նրանք շարունակում են ապրել մեր արյան մեջ, ապրել իբրև ավիշ, իբրև ոգեղեն սնունդ: Հողին ձուլված, հողի հետ առ Աստված գնացող Վազգենը ապրեց իբրև հողեղեն, իբրև հողոտ ու հողածին: Ապրեց մեծին վայել՝ երբեք չասելով, թե անսխալական է, թե իր ճշմարտությունը անվիճարկելի է: Ապրեց կարճ, բայց հարատևորեն մեզ հավաստացրեց, որ վայր ընկնող չէ, որ կապրի այնքան, ինչքան կան հայն ու Հայաստանը: Վկան՝ այսօրվա լեփ-լեցուն տուն-թանգարանն ու Եռաբլուրում կատարվածը: Այդ անեզրության մեջ էին նաև Սուրենավանի միջնակարգ դպրոցի VI դասարանցիները՝ դասղեկ Հասմիկ Աբրահամյանի գլխավորությամբ: Նրանք ծաղիկներ դրեցին սպարապետի հուշակոթողին ու որպես ժառանգորդներ՝ երդվեցին ապրել նրա շնչով ու ոգով, լինել նրա ուխտի հավատավորը՝ «Այն, ինչ չենք արել դարերի մեջ, հիմա պետք է անենք»... Ծնու՛նդդ շնորհավոր, ՍՊԱՐԱՊԵՏ:

Նաիրա Զեյնալյան/<<Բողբոջ>> ամսաթերթի խմբագիր