Այս աշխարհի մեծագույն հրաշքը մարդն է, որին արարել է Աստված, իսկ աստվածային այդ հրաշքը շարունակում է կին արարածը, երբ մայրանում է: Մայրություն, մայր... Բառեր, որոնք մի ամբողջ տիեզերք են: 
Ապրիլի 7-ին՝ Մայրության և գեղեցկության տոնին, մեզ հրաշալի տոն էր նվիրել հումանիտար առարկաների մասնախմբի նախագահ, երիտասարդ ուսուցչուհի Նաիրա Զեյնալյանը: Այս անգամ միջոցառման մասնակիցները ոչ թե աշակերտներն էին, այլ՝ ուսուցիչները: Օդը թրթռում էր հուզմունքից՝ ուսուցչուհիների հուզմունքից, հոգու տվայտանքներից: Ներկա գտնվողներից յուրաքանչյուրը մայր էր, նույնիսկ տատիկ, բայց բոլորն էլ մանկացել էին, հուզվել, փնտրում էին իրենց մանկությունը, պատանեկությունը: Թաց աչքերով ու կերկերուն ձայնով յուրաքանչյուրն իր սրտի խոսքն էր ասում բոլոր մայրերին: Հուզմունք, արցունք, ժպիտ՝ տաք, արեգական, ինչպես մայրը, խառնվել էին իրար: Ասմունքին իրենց երգերով ներհյուսվեցին Ն. Զեյնալյանը, Մ. Մանուկյանը, Հ. Աբրահամյանը, իսկ դպրոցի պարի խումբը մանկության ժպիտով լցրեց սրահը: Սակայն ամենամեծ անակնկալը մատուցեց Ն. Զեյնալյանը: Նա տարբեր ճանապարհներով կապ էր հաստատել Հայաստանում և Հայաստանից դուրս գտնվող յուրաքանչյուր ուսուցչուհու զավակների հետ, նրանցից վերցրել ապրիլյոթյան մաղթանքներ, այն ներդրել շնորհանդեսում: Զարմացած ու հուզված էին բոլորը ու միջոցառման վերջում ջերմորեն գրկում էին ուսուցչուհուն և թաց աչքերով հայտնում իրենց շնորհակալությունը: Ես էլ եմ շնորհակալ Նաիրա ջան, շնորհակալ եմ՝ կյանքը վերստին գնահատելու ու մեր մանկությունը վերապրել տալու համար: Շնորհակալ եմ նաև քեզ օգնող մյուս երիտասարդներին: Կեցցեք:

Թե մորս անունն Աստղիկ չլիներ,
Ինչ էլ, որ լիներ՝ հոգուս երկնքում
Մայրիկս նորից աստղիկ կլիներ,
Մայրս՝ աստղ-արև՝ ողջ տիեզերքում...
 

Անահիտ Հայրապետյան/դասվար/